چشم امید به مژگان تر خود داریم

روی خود تازه به آب گهر خود داریم

به گل ابر بهاران نبود دهقان را

این امیدی که به دامان تر خود داریم

چیست فردوس که در دیدهٔ ما جلوه کند؟

ما گمانها به غرور نظر خود داریم!

گوشهٔ دامن خالی است، که چشمش مرساد!

آنچه از توشهٔ ره بر کمر خود داریم

خشک گردید و نشد طفلی ازو شیرین کام

خجلت از نخل دل بی ثمر خود داریم

زانهمه قصر که کردیم بنا، قسمت ما

خشت خامی است که در زیر سر خود داریم

شعله از عاقبت سیر شرر بی خبرست

چه خبر ما ز دل نوسفر خود داریم